جسارت

 دوستی میگفت: چقدر خوبه که  آشنایی با بعضی ها به آدم این جسارت رو میده که بلندتر فکر بکنه.

 یعنی آنچه که در دل بهش فکر میکنه را به زبون بیاره و فکرا و تفکراتش را صداگذاری کنه.

و بنویسه و حرف بزنه، با خودش حرف بزنه
با نزدیکانش حرف بزنه...
اگه حتی رویش نشد که چشم در چشم حرف بزنه، خودشو پشت صفحه موبایل قائم کنه

 و براشون بنویسه...

از احساسات بیان نکرده اش بگه، از غصه های انباشته شده اش،

 از دلتنگیهای بی پایانش، از نگرانی‌های بی‌موردش، از عشقش بگه
 از علاقه اش بگه، از هر چه در دل داره بگه...
دوستی میگفت: وقتی دگمه پیرهنم را میبندم,

نمی‌دانم چه کسی آن را باز خواهد کرد، خودم یا مرده شور؟!
دوستی میگفت: بیایید با هم حرف بزنیم... بیایید... تا دیر نشده... 
دوستی میگفت: بعضی وقتها خیلی زود دیر می‌شود...
دوستی میگفت... 

قلم از: شائق
عکس از:قرضی از اینترنت