وابستگی

 

از این تلفن‌های همراه که فانکشن های زیادی دارن، خیلی خوشم نمیاد.
آدم رو یه جورایی وابسته میکنن! 
وابستگی هم که میدونین تهش چیه! سخته... 
بدون اونا نمیشه، قفل میکنی و از کار می افتی...
تلفن من، دفترچه تلفن داره، دوربین داره، تقویم داره.

 همه چی رو به یادم می اندازه،
لازم نیست خیلی دقت کنم برا به خاطر سپردن چیزی...
تلفنم حتی تحرکم را هم مد نظر داره و
اگر روزی چند ساعت پشت سر هم بشینم،
داد میزنه که پاشو حرکت کن...
تلفنم تعداد قدمهامو میشمره  و 
حتی مسیری رو که هر روز طی میکنم رو در حافظه اش حفظ میکنه... 
میتونم بهش بگم که حتی نصف شب،
اجازه بده اونایی که قلبم براشون میتپه، بهم زنگ بزنن ...
میتونم از تلفنم بخوام حتی مسیر رسیدن به اونا رو
برام نشون بده و دستم رو بگیره و ببره پیششون...

 میدونین تلفن‌های امروزی خیلی کارها میکنن و
فانکشن های بسیاری دارن،
آدم رو وابسته میکنن... 
جوری که اگر روزی از دستم بیوفته، دنیام سیاه میشه... 
اونوقت دیگه دسترسی به خیلی چیزا برام ناممکن میشه... 
داشتم فکر میکردم چطور میتونم خودم رو از این وابستگی نجات دهم؟!
هان.. چطور!؟
وابستگی ها، زجر آور هستن... وابستگی ها...
کاش همون نوکیا های ساده قدیم رو داشتیم...
کاش وابستگی نبود... 
نه به تلفنها... نه به انسانها...
داشتم فکر میکردم که حتی شاید خود ما هم از فانکشنالیتی هامون، کمی بکاهیم... 
از فانکشنالیتی اطرافیانمون هم، کمتر استفاده کنیم... چیه این وابستگی ها!؟ ...
شاید هر چه ساده تر، بهتر...
نوکیا باشیم، با دوام و همیشگی..

 نه مثل این تلفن‌های هزارکاره که با یه ضربه کوچک، دنیا رو برا ادم سیاه میکنن ... 

وابستگی ها کارآیی مغز رو هم کم میکنه، 
چه وابسته به تلفنت باشی، چه به انسانها...
نوکیا باشیم... ساده و پر تحمل، بادوام و همیشگی... 

قلم از: شائق

عکس از : بهمن